อยู่ดีๆ ก็ได้เป็นหม่าม้าลูกแฝดของท่านประธาน

หานเฮ่าเหล่ย ประธานหนุ่มที่มีลูกติดต้องเสียภรรยาสาวในอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน

เขาเฝ้าตามหาตัวเธอเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

จนกระทั่งวันที่ต้องหาคุณครูให้ลูกแฝดทั้งสองก็ได้พบกับหลานอันนั่ว

หญิงสาวที่หน้าตาคล้ายภรรยาของเขาแม้จะไม่มากนัก แต่น้ำเสียงและรูปร่างหน้าตาคล้ายมากจนเขาอดคิดถึงเธอไม่ได้

ส่วนลูกแฝดทั้งสองเมื่อได้รู้จักกับเธอจึงขอเรียกเธอว่า "หม่าม้า" ด้วยความรวดเร็ว

~~~~~~~~

“แล้วคุณแม่ของเถียนเถียนล่ะจ๊ะ” 

หญิงสาวหลุดปากถามด้วยความสงสัย

เด็กหญิงส่ายหัวทำหน้าเศร้าจนน่าสงสาร

“เถียนเถียนจำไม่ได้ หม่าม้าหายตัวไปตอนเถียนเถียนเพิ่งหนึ่งขวบ ป่าป๊าบอกว่าหม่าม้าเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้อาจจะอยู่ไกลจากเถียนเถียนมาก”

หลานอันนั่วได้ฟังก็รู้สึกสงสารเด็กแฝดทั้งสอง เธอรู้สึกราวกับมีมือที่มองไม่เห็นบีบที่หัวใจจนรู้สึกแน่นหน้าอก มือเรียวรั้งร่างเล็กของเด็กชายและเด็กหญิงเข้ามากอดในอ้อมแขนแน่น

“หลงหลงกับเถียนเถียนเก่งมาก คุณพ่อก็เก่ง ครูเชื่อว่าคุณแม่ของหนูไม่ได้จากไปไหน แต่อยู่กับพวกหนูตลอด ถ้าเถียนเถียนกับหลงหลงมีปัญหาอะไรบอกคุณครูได้นะจ๊ะ”

“งั้นหลงหลงเรียกคุณครูหลานว่าหม่าม้าได้มั้ยครับ”